Op Reis

We kunnen maar moeilijk opstarten vanmorgen. We willen wel wat gaan doen, maar elke keer verzinnen we weer iets waardoor we het nog even kunnen uitstellen. Ik ben lekker mijn nieuwe boek aan het lezen en Ted is iets voor zichzelf aan het doen. Dat het buiten grijs is en hard aan het regenen is helpt ook niet mee. Elk excuus om nog even niets te doen grijpen we dan ook aan. Om half twee zijn we eindelijk klaar met uitstellen en gaan we de deur uit. Het regent nog steeds en het lijkt er niet op dat het nog gaat veranderen.

Google stuurt ons weer via een weg waarmee we maar liefst drie minuten kunnen besparen, maar het kost ons uiteindelijk een paar minuten meer om over de grindweg met gaten zo groot als het 500tje te rijden naar de provinciale weg. Eenmaal op de provinciale weg begint het zo hard te regenen dat ik niet denk dat het nog beter gaat worden en de moed zakt me een beetje in de schoenen. Als we dan ook nog met 90 kilometer per uur door diepe plassen gaan ben ik even bang dat we alsnog gaan omkeren. We hebben vandaag op de weg zo een beetje alles tegen. De snelweg waar we ook nog over moeten is voor een heel groot deel gedeeld met de tegenliggers vanwege wegwerkzaamheden. Bijna op plaatst van bestemming komen we ook nog iemand (ook een vakantieganger) tegen die denkt dat het handig is om op de afrit van de snelweg te keren, echt, sommige mensen zijn werkelijk te dom om te poepen.

Door een enorme souvenirwinkel komen we bij de kassa. Als wij geen elanden in de vrije natuur tegenkomen, gaan wij wel naar ze toe in een park. We gaan door een deur en we komen in een ruimte waar beide onze ogen direct reageren op de hangende vachtjes van geschoten elanden. Snel maar naar buiten via de volgende deur om de elanden te zien rondlopen. Buiten aangekomen worden we nog even gewezen op de afstand welke je tot elkaar moet houden vanwege de coronamaatregelen. Het is hier helemaal leeg op een groepje mannen na. We zien in de verte een aantal elanden liggen, maar meer doen ze ook eigenlijk niet. Ze zijn voornamelijk aan het liggen, ook reageren ze niet op het typische hondenfluitje en niet op het pst pst pst wat je roept naar een kat voor aandacht. Je ziet de oren draaien, maar opstaan of bewegen doen ze weinig. Wij kijken in het verblijf van de eland-koeien en naast de twee koeien zijn er ook twee eland-kalfjes. De drie mannen die er ook rondlopen krijgen het toch voor elkaar om een kalfje op te laten staan en beide zijn we heel enthousiast, maar te ver om het goed te zien.

Continue reading “Laganland Älgpark”

Vanmorgen was ik vroeg wakker weer, onder de gordijnen door schijnt het zonnetje naar binnen en mijn volledige lichaam geeft aan dat het nog te vroeg is. Ik draai mij om en met een zacht snurkje val ik weer in slaap. Nog geen uur later ben ik klaarwakker en met een klein kusje op Ted zijn wang maak ik hem per ongeluk ook wakker. Ik besluit dat ik mijn derde boek van de vakantie ga uitlezen en met mijn beentjes omhoog en mijn boek voor mijn neus ga ik zitten. Na een half uurtje kijk ik nog even de slaapkamer in en Ted is ook echt wakker. Tijd voor een bak koffie. Nog een paar bladzijden lezen en het is boek is uit. Wat fijn dat ik toch elke dag wat bladzijden kan lezen zo tijdens onze drukke vakantie.

Rond half elf maken we onze dagplanning en heel langzaam worden we echt wakker en beginnen we aan onze ochtendroutine, ontbijten, douchen, nog een gewassen wasje ophangen, rugtas inpakken en langzaamaan naar de auto. Het is uiteindelijk al kwart over één voor wij de eerste stappen buiten de deur zetten. Op ongeveer 40 minuten rijden ligt het Store Mosse National Park. Het zonnetje van vanmorgen is niet meer en er hangen dikke grijze wolken. Volgens verschillende weersites zijn er geen wolkjes en gaat het ook niet regenen. We rijden het dal uit waar we in zitten en kijken aan de horizon tegen een blauwe lucht aan, mooi zo, het gaat toch nog opklaren. Met elke kilometer die wij rijden gaan de wolken net zo hard met ons mee, en ja hoor de eerste druppels komen naar beneden. Vol goede moed rijden we verder en gelukkig stopt het ook al snel weer met regenen.

Om tien over twee komen we aan in het park en het is er verbazingwekkend druk voor een werkdag. Als eerst lopen we naar de Naturum, maar helaas zijn wij vanmorgen te langzaam geweest voor alles, want deze is alweer een uurtje dicht. We besluiten dat we twee trailen met elkaar gaan combineren en we beginnen aan onze wandel. Na het afleggen van de eerst paar honderd meter mogen we al meteen de grote weg oversteken en lopen we op een soort parallelweg. Het is hier erg mooi, maar we hopen wel op een echt natuurpad, want een een paar kilometer is prima op asfalt, maar het is niet waarom je naar een National park gaat. Na bijna drie kilometer komen we weer bij de grote weg en zodra we die oversteken lopen we eindelijk in het bos. We horen de vogeltjes fluiten en we gaan naar een vogelspothuisje om over een enorm moeras te kijken. Hier ziet Ted een hertje in de verte. Door de verrekijker kunnen we hem net spotten, hij staat met zijn kont naar ons toe te grazen. Na een korte pauze van tien minuten besluiten we weer verder te gaan en nog voor we de deur dichthebben komen de eerste druppels alweer naar beneden. Ook nu is het gelukkig maar een klein buitje en is deze ook weer zo voorbij.

Continue reading “Store Mosse National Park”

Vanmorgen werd ik wakker, dit was even voor de wekker van acht uur, dus bleef nog ff lekker liggen. Ted lijkt ook even wakker, maar al snel doet hij zijn ogen weer dicht en wacht zijn interne klok op het afgaan van de wekker. Zonder morren staan we beide iets na achten op en beginnen we aan onze ondertussen gestroomlijnde routine, we drinken een bak koffie, pakken onze koffer weer in, halen de bedden af en laten onze dekens luchten, doen onze vieze was in een plastic zak, we douchen één voor één en hangen onze handdoeken ook buiten op, doen de afwas, pakken de auto in, nemen alles af, halen de stofzuiger erover en ook nog de dweil voor de goede orde, nemen nog een bak koffie en leveren de sleutel in, vertellen een aardige heer onafhankelijk van elkaar dat we niet weten vanaf welke tee hij vandaag moet beginnen, ook niet als ie vraag of het dit keer tien is of één, omdat het elke week wisselt. In recordtijd zijn we klaar en iets na half tien zitten we alweer in de auto.

Mijn snak naar informatie zorgt ervoor dat we ongeveer na 25 minuten in de auto het bruine bord met een ‘i’ volgen en zo niet langs de snelweg stoppen, maar op een provinciale weg terecht komen. Het bruine bord lijkt mij misleid te hebben. We besluiten de route maar te volgen, want het is maar vijf minuten omrijden en we hebben alles behalve haast, en het is maar goed ook. Op een volgend bruin bord staat Rökstenen en hetzelfde bloemetje wat we eerder al zagen staat er naast. Aangekomen bij Rökstenen blijkt het hier te gaan om een enorme Runesteen gemaakt door een vader voor zijn zoon. De runesteen is de meeste bijzondere van de in Zweden 2000 bekende runestenen. Er staan op de grote blok graniet meer dan 800 runen en het is de langste continue rune inscriptie op de wereld. Ook is de tekst nog niet geheel ontcijferd, wij doen nog even ons best, maar ook ons lukt het niet om het mysterie op te lossen. Na een korte sanitaire stop kijken we nog een keer op het bord en komen we erachter dat we op de toeristische route naar Gränna rijden met verschillende interessante dingen op de route. Dit is veel leuker dan op een saaie snelweg rijden. Op de kaart zijn meerdere punten aangegeven en we maken een selectie uit de vele keuzes.

Continue reading “Gränna en Husqvarna”

Vanmorgen rond tienen ging de biologische wekker weer, maar Moun was al uit bed. Ze zat lekker op de bank haar digitale boekje te lezen. We doen, zoals gebruikelijk, eerst op ons gemakkie twee bakken oploskoffie alvorens onze afbakbroodjes in de oven te gooien en te douchen. Inmiddels wordt het op de golfklubb al aardig druk. Vandaag staat er vanwege de niet al te beste weersvoorspelling een bezoekje aan het Gamla Linköping Friluftmuseum op de planning, het openluchtmuseum wat een beeld moet geven van oud Linköping.

Na ons ontbijt is het alweer tegen enen, en tussen de golfende Zweden door begeven we ons naar het 500tje en rijden we richting de stad. Hoewel het verkeer hier heel erg lijkt op het verkeer in Nederland geven Zweden elkaar veel meer de ruimte, zo blijkt ook uit de tweebaans rotondes die overal liggen en hoe netjes iedereen richting aangeeft en op elkaar wacht.

Bij het museum aangekomen rijden we pal tegen een “Dukatenparkering” aan, dat gaat er bij ons krenterige Nederlanders natuurlijk niet in, dus zetten we de auto weg in de Zweedse versie van een blauwe zone. Twee uur hebben we de tijd: dat moet goedkomen. Als we uitstappen lopen we direct tegen de Cloetta-winkel aan en we besluiten die maar even te bewaren tot aan het einde van ons bezoek. Iets verderop staat een bord met een plattegrond en, hoewel het terrein maar drie straten breed is, staan er wel vijftig interessante punten op de kaart.

Ons eerste doel is het Turistbyrå, maar deze is – alweer – gesloten. Er hangt gelukkig een briefje aan dat we bij de Handelsboden op het pleintje terecht kunnen voor informatie. Uiteraard lopen we door, want Moun is verzot op de kaartjes en overige toeristeninformatie. Vanwege de grootte van het winkeltje is het bezoek beperkt tot 4 personen, en hoewel we wel naar binnen kunnen moeten we even wachten voor we het hele winkeltje rond kunnen. We zien nog een leuke ouderwetse poster van Cloetta, maar we zien geen manier om die zonder vouwen of kreukels mee te nemen dus we laten deze helaas achter. Voorzien van een kaartje lopen we door.

Tegenover het winkeltje is er een Barnbokhandeln, waar we even binnen gaan. Ze hebben hier voornamelijk souvenirs en, je raadt het nooit, kinderboeken. We vinden hier een leuke set nieuwe onderzetters (niet heel moeilijk om leukere onderzetters dan kurken rondjes te vinden) met een Dalahäst erop en ook nemen we een nieuwe canvas tas voor bij onze boodschappentassencollectie. We besluiten een soort hofje in te lopen die we net hadden gezien, maar buiten de uiterst merkwaardige afvoer (zie de foto’s) is er niet veel te zien. Er staat een bordje waarop wordt uitgelegd dat de vroegere functie van het hofje was om als parkeerplaats voor de paarden en wagens te dienen. Er zat hier toen ook een smid om te voorzien in het onderhoud en de laad- en losplaats van de general store kwam er direct op uit. Ook frappant is dat, hoewel er nu geen auto’s meer parkeren, er een winkel zit voor accessoires van Tesla’s, iets wat volgens ons helemaal niet in het plaatje past.

Via het hofje komen we uit in de achterste straat waar we langs de oude zeepmakerij lopen en doordat Moun is afgeleid door de keramiekwerkplaats verderop zien we een bordje staan van de Tryckeri (drukkerij). De deur blijkt open en er zit een heus museum in. We lopen tussen de verschillende drukpersen door en raken aan de praat met Erik. Erik werkt in de drukkerij, waar ze verschillende taken nog dagelijks uitvoeren. Erik laat ons onder andere zien hoe ze vroeger de mallen maakten om de krant te drukken, dat blijkt nog een heel proces. Hoewel ze beginnen met de welbekende letters op hun plek te leggen, maken ze vervolgens een afdruk in een soort dik papier met een pers om daarna het papier te buigen en in lood te gieten. Met dit gigantische loden apparaat kunnen ze vervolgens de krant drukken. Ook laat hij ons zien hoe dit in de loop van de tijd is verbeterd, via een enorme machine worden hele regels ineens in lood gegoten en recyclet de machine de letters zelf. Het is een kwestie van gesmolten lood in de ene bak gieten en “typen”. We kijken onze ogen uit en rommelen nog even door de letterbak (10 SEK voor een letter) en vertrekken uiteindelijk met wat kaarten, een boekenlegger en een houten “t”.

Buiten komen we erachter dat we nog maar één uur hebben op onze gratis parkeerplaats en plannen we ons rondje door de rest van het openluchtmuseum. Tussen de oude huisjes komen we op verschillende binnenplaatsjes waar bordjes hangen “Privat”. Hier wonen verschillende mensen gewoon nog in het openluchtmuseum. Verschillende van de huisjes zijn gedoneerd door de families van de bewoners en een aantal van de gebouwen zijn daarvoor vervoerd naar hun huidige plek. Saillant detail is dat de apotheek in 1988 is verplaatst en tijdens het vervoer is omgevallen. Er was gelukkig niets van te zien. Uiteraard sluiten we af bij de Cloetta winkel en slaan daar nog wat van de zoute zeemanspijpen in, die zijn toch erg lekker!

Continue reading “Gamla Linköping”

Maandag na de grote schoonmaak aan de Trollarudden stappen we in de auto en rijden we rustig door de Zweedse landschappen naar Ljungsbro. We verlaten Dalarna en komen aan in Östergötland. Het is bijna een wereld van verschil. Van de rode huisjes overal in Dalarna, heb je hier zo nu en dan een rood huisje, maar ook veel baksteen en andere kleuren houten huisjes. Ook hoef je hier niet berg op en af, maar is het voornamelijk heel erg plat. We hebben een huisje gehuurd bij Vreta Kloster Golfklubb. Op het terrein staat het vol met auto’s en er zijn nog druk mensen aan het golven. wij besluiten de auto leeg te halen, boodschappen te doen bij de Maxi Ica en de rest van de avond lekker in het huisje door te brengen.

Ljungsbro en omgeving

Dinsdagochtend zijn Ted en ik allebei niet te laat wakker, na het ontbijt rijden we net na het middaguur van het terrein af en gaan we als eerst richting Ljungsbro zelf, daar staat de grote Cloettafabriek, hier maken ze veel van de Zweedse snoepjes die je hier allemaal in de supermarkt kan vinden. In het bijgelegen boetiekje hebben ze deze snoepjes ook liggen voor een stuk minder dan in de supermarkt, we kiezen één dingetje uit en gaan dan weer naar buiten. Helaas is het hier niet mogelijk om een rondleiding door de fabriek te krijgen, dat had ik wel graag gewild. We zetten de auto nog even voor de deur bij de naastgelegen Motorklubb en lopen nog even over de echte Cloetta Bridge. Rechts over de brug staat de enorme fabriek zoete lucht te produceren en links heb je uitzicht over een rivier omringd door bomen. Je waant je echt even in een sprookje.

Terug bij de auto kiezen we onze volgende locatie uit, het wordt Ljungsslott. Dit is een slot gebouwd in 1774 en is normaal open voor bezoekers. Helaas zijn wij hier buiten het seizoen en kunnen het slot niet in. Het is niet te geloven dat er op het landgoed ook mensen wonen en dat die naast dit gebouw als uitzicht ook nog kunnen kijken naar het bijgelegen meer, soms is het wel een beetje oneerlijk allemaal. We lopen via de achterkant van het slot naar de waterkant en genieten van het uitzicht, het waait vandaag heel hard en dat is ook te zien aan de wolken en de golven in het water. Terug bij de auto werpen we nog een laatste blik naar de overkant en zien paarden naar de waterkant rennen. Dit ziet er fantastisch uit.

Continue reading “Op naar Ljungsbro”

Om kwart over elf is het zover, Ted mag eindelijk wakker worden en het is aan mij de taak hem wakker te maken. Ik ben al een aantal uur wakker en waggel elke keer met mijn neus in mijn boek van de bank naar de veranda en weer terug, want ondanks dat het er buiten erg mooi uit ziet, is het wel koud. Toch probeer ik het nog elke keer. Mijn koffie koelt wel snel af waardoor ik er een aantal snel op krijg. Met Ted doe ik nog een laatste bak koffie op de veranda voor ik onder de douche stap.

Vandaag hebben we een klein rondje in de omgeving op de net gemaakte planning staan. We stoppen als eerst bij Östra Silvberg gruva, dit is een oude zilvermijn welke ze hebben laten onderlopen, omdat deze na het instorten bijna 200 meter diep was. Het water is helderblauw en de omgeving ruikt sterk naar zwavel. Na even op een bankje gezeten te hebben lopen we over het terrein rond en mijn eksterogen zien van alles glimmen. Er ligt een hele mooie steen met nog allemaal kleine zilveradertjes, die moet mee! Ook vinden we samen nog meer stenen met zilver en ijzer erin, maar na zoveel stenen vastgehouden te hebben zie je op een gegeven moment het verschil niet meer. Wel ben ik vrij zeker dat de laatste steen die ik vastpak en zo door midden kan breken alleen maar ijzer is.

Mijn vingers zien geel van de zwavel en ik wil mijn handen graag even wassen, dus lopen we naar het dichtsbijzijnde meer toe, genaamd Gruvsjön, het uitzicht is hier geweldig, maar er staat nog meer op de planning. Langs de muren van een oude kapel lopen we weer richting de auto. Het is jammer dat wij geen oude zilvermijn in de achtertuin hebben, ik zou er de hele dag wel door kunnen brengen, en langzaamaan niet zo heel rijk worden, want in de vier eeuwen dat ze bij deze mijn heel hard gewerkt hebben, hebben ze maar 92 kilo zilver gewonnen.

Continue reading “Laatste dag Dalarna”

Vanmorgen ben ik dan eindelijk aan een nieuw boek begonnen, ik had uren de tijd. Om half elf kijk ik nog eens in de slaapkamer en gelukkig hoef ik Ted niet wakker te maken, maar ligt hij nog even lekker in bed het nieuws te lezen. Na een bak koffie op de veranda met een strak blauwe lucht zet Ted de oven aan en nog geen tien minuten later zitten we aan een heerlijk ontbijt met warme broodjes. Het belooft een mooie dag te worden.

Iets na enen vertrekken we als eerst richting Ornässtugan, volgens Mats, de eigenaar van de stuga waar wij in verblijven is dit wel de moeite waard, zeker ook omdat het ook te maken heeft met de Falu Gruva. Daar aangekomen is de locatie gesloten en staat het immense huis in de steigers, helaas, we kunnen er niet naar binnen. Wel hebben we nog even aan de waterkant gestaan om te genieten van het mooie uitzicht.

Na deze korte stop vertrekken we richting Gyllbergen, een natuurreservaat in vlakbij Borlänge. Onderweg zien we grijze wolken over de weg trekken, maar er vallen telkens maar een paar druppeltjes uit. We blijven hoop houden, zeker ook omdat er geen regen is voorspeld.

We rijden over een gravelpad en ik verbaas me met de hoeveelheid gravelpaden die Zweden telt, dat de meeste auto’s er nog zo goed uit zien. Het getik op de auto is niet om aan te horen. Na wat uren lijkt is eindelijk de parkeerplaats in zicht. Op het bord van het park zijn een aantal trails aangegeven, maar waar deze dan precies beginnen is nogal lastig te vinden. Na een klein stukje door moerassig gebied gelopen te hebben vinden we uiteindelijk het pad. Het is ook duidelijk dat het hier wel degelijk heeft geregend.

Na bijna een uur lang alleen maar bergop gelopen te hebben stoppen we uiteindelijk bij een grote boulder en kijken onze ogen uit. Wat is het hier ook mooi zeg! Je zou toch zeggen dat als je de ene boom en het ene besje een paar keer gezien hebt dat het dan wel klaar is, maar nee, nog elke keer ben ik verbaasd over het uitzicht en de natuur. We besluiten nog een stukje verder bergop te lopen, maar nog geen tien minuten later voelt Ted een druppel. Na even stil te staan en hem verbaasd aangekeken te hebben voel ik ook een druppel. Nu ook besluiten we nog even naar de dichtsbijzijnde boulder te lopen en daar nog even van het uitzicht te genieten.

Continue reading “Gyllbergen”

Vandaag werden we wakker met een geweldig uitzicht. Vanuit het raam in de slaapkamer kunnen we zo naar het meer Runn kijken. Na een nacht met veel regen was het eindelijk opgeklaard en konden we heerlijk op de veranda genieten van de rust en een lekker bakje koffie. Rond half één zijn we klaar met ons ochtendritueel en rijden we het erf af richting Falun. Eerst over een gravelweg, daarna een geasfalteerde weg en voor je klaar bent met knipperen zit je op de snelweg waar je direct mag invoegen met 110 kilometer per uur.

Na een minuut of tien op de snelweg mogen we alweer afremmen, want we naderen een rotonde, vanaf hier kan je de groeve al zien liggen, het is echt enorm. We rijden het terrein op en parkeren de auto, verderop zien we bordjes staan voor betaald parkeren, maar dat geldt gelukkig alleen maar in de periode van juni tot en met augustus. Nadat we even rondgewandeld hebben op het terrein en in het visitors centre, lopen we naar de mötesplats om om half twee de mijn in te kunnen. We zijn met een relatief kleine groep en onze gids is een leuke Zweedse man die ons het een en ander vertelt over de geschiedenis van de mijn en de werkomstandigheden van de mijners.

Tegenover het museum staat een gebouw met de symbolen van de mineralen welke uit de mijn gewonnen zijn, grappig is, dat een van de symbolen door de Zweden zelf is verzonnen, deze is namelijk voor de verf die ze gebruiken voor de rode kleur van de huisjes hier, deze kleur heet Faluröd, en wordt gemaakt van het ertsafval. We gaan dit gebouw in en met een oranje helm op en een even oranje cape aan vertrekken we richting een hout “huisje” wat tegen de rotswand is aangezet en via de trap dalen we uiteindelijk tot een diepte van bijna 70 meter. We lopen door gangen die uitgehouwen zijn door mijners in een ver verleden en het is duidelijk dat de mensen toen een stuk kleiner waren, Ted stoot (gelukkig zijn helm) maar liefst vier keer tegen de uitstekende rotsen.

De legende gaat dat er ergens in een onbekend jaar de boeren in de omgeving hun dieren lieten grazen in het gebied waar nu de mijn is. Op een avond kwam Kåre de geit thuis met rode vlekken op zijn hoorns, de volgende dag ging de boer achter de geit aan om te kijken waar de rode vlekken vandaan kwamen. De boer begon te graven en toen hij steen raakte zag hij iets glimmen, een rijke ader erts was gevonden. Vanaf dat moment is het mijnen in de omgeving begonnen en werd Falun de twee na grootste stad van Zweden. In 1288 was het zelfs zo lucratief om een aandeel te hebben in de mijn dat er ook daadwerkelijk aandelen werden vergeven, dit was ook de eerste keer in de geschiedenis van de mens dat er aandelen werden uitgegeven. Halverwege de 17e eeuw stortte de mijn in doordat deze ondermijnd was, door hebberigheid. Uiteindelijk zijn de werkzaamheden in 1992 helemaal gestaakt.

Continue reading “Falu Gruva”

Vanmorgen ging de wekker om acht uur, maar niet helemaal van harte, ik had nog wel iets langer willen blijven liggen. Tijdens het zetten van de koffie was het buiten nog erg mooi, maar niet veel later rolden de eerste wolken al over de bergen in de verte. Niet veel later tijdens het ontbijt waren de bergen al niet meer in zicht en kwam er langzaamaan steeds meer wolk voorbij het raam zetten.

Om half elf zijn we uiteindelijk klaar om te vertrekken, het 500tje rijdt ons naar beneden en waar we de sleutels gevonden hebben, leveren we ze ook weer in, zonder enig menselijke contact.

Onderweg rijden we een groot deel dezelfde route en de plekken waar we eerder niet konden stoppen, pakken we nu allemaal mee. Hoe verder we weer dalen hoe warmer het wordt, maar ook hoe harder het begint te regenen, helaas is het een grijze dag.

Rond half drie rijden we Borlänge in en nog een 20 minuten later rijden we over een gravelweg in een doodlopende straat genaamd Trollarudden. Hier is het even zoeken maar uiteindelijk vinden we onze gehuurde stuga. Het is een klein schattig huisje bij particulieren op het erf. Nadat we even later kennis hebben gemaakt met de verhuurder en onze spulletjes binnen staan rijden we naar de dichtsbijzijnde supermarkt, deze is werkelijk enorm en we zijn er bijna anderhalf uur binnen geweest.

Vandaag is het geen hele mooie dag en dus was het het niet waard om foto’s te maken. Ik hoop dat we morgen beter weer hebben, want er staat heel wat op de planning!

Ted zijn wekker gaat onverwachts om zeven uur, ik maan hem zijn wekker uit te zetten, maar hij snoozed nog even door in zijn slaap. Om half acht ben ik het zat en draai ik me met een gebalde vuist om. Hij zet eindelijk zijn wekker uit en ik kan me weer rustig omdraaien. Rond half tien worden we uiteindelijk uit onszelf wakker en is het tijd voor een hele erge rustige ochtend. Na de brunch met afgebakken broodjes en Wasa kaneel knäckebröd met de juiste strooisuiker (!) gaan we ons klaar maken voor vertrek.

Om uiteindelijk kwart voor één vertrekken we richting Idre, daar halen we eerst een stapeltje informatieboekjes op bij de Turistbyrå én kopen we een mooi Dala-paardje, maar wel met 50% korting! We stappen de auto weer in en rijden 45 minuten lang langs mooie bossen en prachtige meren naar Fulufjället National Park. Met twee blaarpleisters, dikke sokken en strakgetrokken hiking boots gaan we het park in.

We beginnen met bij het Naturum, van daaruit kan je een route lopen van in totaal vier kilometer, dat is voor vandaag ver genoeg. Helaas is Naturum zelf dicht, want als je aan het einde van de route je vuilnis daar zou inleveren, dan kon je een echte Nature-pin krijgen. Uiteraard hebben we het alsnog onze vuilnis meegenomen weer, maar hebben we er niets voor gekregen. De route zou een gemakkelijke moeten zijn, want deze is rolstoelvriendelijk, maar al snel komen we erachter dat je dan als rolstoeler wel mee moet doen aan paralympische sport. We gaan uiteindelijk zo steil omhoog dat ik bijna voorover val. Het park is immens mooi en en overal zie je wel iets waar je verbaasd over kan zijn.

Na ongeveer twee kilometer lopen komen we uit bij Njupeskärs vattenfall. Met een enorm trappenstelsel kan je weer een deel afdalen, want we zitten we op ongeveer 768 meter hoogte. Rechts van ons is de enorme waterval te zien. En met een soort brug kan je lopen naar het uitkijkpunt waar je prachtige fotos kan maken. Hier hebben we even gezeten en genoten van de “herrie” die een waterval kan maken. Njupeskärs is de grootste waterval van Zweden met zijn 93 meter hoog en de grootste vrije val is 70 meter.

Continue reading “Fulufjället”