Category: Zweden

Vanmorgen ben ik dan eindelijk aan een nieuw boek begonnen, ik had uren de tijd. Om half elf kijk ik nog eens in de slaapkamer en gelukkig hoef ik Ted niet wakker te maken, maar ligt hij nog even lekker in bed het nieuws te lezen. Na een bak koffie op de veranda met een strak blauwe lucht zet Ted de oven aan en nog geen tien minuten later zitten we aan een heerlijk ontbijt met warme broodjes. Het belooft een mooie dag te worden.

Iets na enen vertrekken we als eerst richting Ornässtugan, volgens Mats, de eigenaar van de stuga waar wij in verblijven is dit wel de moeite waard, zeker ook omdat het ook te maken heeft met de Falu Gruva. Daar aangekomen is de locatie gesloten en staat het immense huis in de steigers, helaas, we kunnen er niet naar binnen. Wel hebben we nog even aan de waterkant gestaan om te genieten van het mooie uitzicht.

Na deze korte stop vertrekken we richting Gyllbergen, een natuurreservaat in vlakbij Borlänge. Onderweg zien we grijze wolken over de weg trekken, maar er vallen telkens maar een paar druppeltjes uit. We blijven hoop houden, zeker ook omdat er geen regen is voorspeld.

We rijden over een gravelpad en ik verbaas me met de hoeveelheid gravelpaden die Zweden telt, dat de meeste auto’s er nog zo goed uit zien. Het getik op de auto is niet om aan te horen. Na wat uren lijkt is eindelijk de parkeerplaats in zicht. Op het bord van het park zijn een aantal trails aangegeven, maar waar deze dan precies beginnen is nogal lastig te vinden. Na een klein stukje door moerassig gebied gelopen te hebben vinden we uiteindelijk het pad. Het is ook duidelijk dat het hier wel degelijk heeft geregend.

Na bijna een uur lang alleen maar bergop gelopen te hebben stoppen we uiteindelijk bij een grote boulder en kijken onze ogen uit. Wat is het hier ook mooi zeg! Je zou toch zeggen dat als je de ene boom en het ene besje een paar keer gezien hebt dat het dan wel klaar is, maar nee, nog elke keer ben ik verbaasd over het uitzicht en de natuur. We besluiten nog een stukje verder bergop te lopen, maar nog geen tien minuten later voelt Ted een druppel. Na even stil te staan en hem verbaasd aangekeken te hebben voel ik ook een druppel. Nu ook besluiten we nog even naar de dichtsbijzijnde boulder te lopen en daar nog even van het uitzicht te genieten.

Continue reading “Gyllbergen”

Vandaag werden we wakker met een geweldig uitzicht. Vanuit het raam in de slaapkamer kunnen we zo naar het meer Runn kijken. Na een nacht met veel regen was het eindelijk opgeklaard en konden we heerlijk op de veranda genieten van de rust en een lekker bakje koffie. Rond half één zijn we klaar met ons ochtendritueel en rijden we het erf af richting Falun. Eerst over een gravelweg, daarna een geasfalteerde weg en voor je klaar bent met knipperen zit je op de snelweg waar je direct mag invoegen met 110 kilometer per uur.

Na een minuut of tien op de snelweg mogen we alweer afremmen, want we naderen een rotonde, vanaf hier kan je de groeve al zien liggen, het is echt enorm. We rijden het terrein op en parkeren de auto, verderop zien we bordjes staan voor betaald parkeren, maar dat geldt gelukkig alleen maar in de periode van juni tot en met augustus. Nadat we even rondgewandeld hebben op het terrein en in het visitors centre, lopen we naar de mötesplats om om half twee de mijn in te kunnen. We zijn met een relatief kleine groep en onze gids is een leuke Zweedse man die ons het een en ander vertelt over de geschiedenis van de mijn en de werkomstandigheden van de mijners.

Tegenover het museum staat een gebouw met de symbolen van de mineralen welke uit de mijn gewonnen zijn, grappig is, dat een van de symbolen door de Zweden zelf is verzonnen, deze is namelijk voor de verf die ze gebruiken voor de rode kleur van de huisjes hier, deze kleur heet Faluröd, en wordt gemaakt van het ertsafval. We gaan dit gebouw in en met een oranje helm op en een even oranje cape aan vertrekken we richting een hout “huisje” wat tegen de rotswand is aangezet en via de trap dalen we uiteindelijk tot een diepte van bijna 70 meter. We lopen door gangen die uitgehouwen zijn door mijners in een ver verleden en het is duidelijk dat de mensen toen een stuk kleiner waren, Ted stoot (gelukkig zijn helm) maar liefst vier keer tegen de uitstekende rotsen.

De legende gaat dat er ergens in een onbekend jaar de boeren in de omgeving hun dieren lieten grazen in het gebied waar nu de mijn is. Op een avond kwam Kåre de geit thuis met rode vlekken op zijn hoorns, de volgende dag ging de boer achter de geit aan om te kijken waar de rode vlekken vandaan kwamen. De boer begon te graven en toen hij steen raakte zag hij iets glimmen, een rijke ader erts was gevonden. Vanaf dat moment is het mijnen in de omgeving begonnen en werd Falun de twee na grootste stad van Zweden. In 1288 was het zelfs zo lucratief om een aandeel te hebben in de mijn dat er ook daadwerkelijk aandelen werden vergeven, dit was ook de eerste keer in de geschiedenis van de mens dat er aandelen werden uitgegeven. Halverwege de 17e eeuw stortte de mijn in doordat deze ondermijnd was, door hebberigheid. Uiteindelijk zijn de werkzaamheden in 1992 helemaal gestaakt.

Continue reading “Falu Gruva”

Vanmorgen ging de wekker om acht uur, maar niet helemaal van harte, ik had nog wel iets langer willen blijven liggen. Tijdens het zetten van de koffie was het buiten nog erg mooi, maar niet veel later rolden de eerste wolken al over de bergen in de verte. Niet veel later tijdens het ontbijt waren de bergen al niet meer in zicht en kwam er langzaamaan steeds meer wolk voorbij het raam zetten.

Om half elf zijn we uiteindelijk klaar om te vertrekken, het 500tje rijdt ons naar beneden en waar we de sleutels gevonden hebben, leveren we ze ook weer in, zonder enig menselijke contact.

Onderweg rijden we een groot deel dezelfde route en de plekken waar we eerder niet konden stoppen, pakken we nu allemaal mee. Hoe verder we weer dalen hoe warmer het wordt, maar ook hoe harder het begint te regenen, helaas is het een grijze dag.

Rond half drie rijden we Borlänge in en nog een 20 minuten later rijden we over een gravelweg in een doodlopende straat genaamd Trollarudden. Hier is het even zoeken maar uiteindelijk vinden we onze gehuurde stuga. Het is een klein schattig huisje bij particulieren op het erf. Nadat we even later kennis hebben gemaakt met de verhuurder en onze spulletjes binnen staan rijden we naar de dichtsbijzijnde supermarkt, deze is werkelijk enorm en we zijn er bijna anderhalf uur binnen geweest.

Vandaag is het geen hele mooie dag en dus was het het niet waard om foto’s te maken. Ik hoop dat we morgen beter weer hebben, want er staat heel wat op de planning!

Ted zijn wekker gaat onverwachts om zeven uur, ik maan hem zijn wekker uit te zetten, maar hij snoozed nog even door in zijn slaap. Om half acht ben ik het zat en draai ik me met een gebalde vuist om. Hij zet eindelijk zijn wekker uit en ik kan me weer rustig omdraaien. Rond half tien worden we uiteindelijk uit onszelf wakker en is het tijd voor een hele erge rustige ochtend. Na de brunch met afgebakken broodjes en Wasa kaneel knäckebröd met de juiste strooisuiker (!) gaan we ons klaar maken voor vertrek.

Om uiteindelijk kwart voor één vertrekken we richting Idre, daar halen we eerst een stapeltje informatieboekjes op bij de Turistbyrå én kopen we een mooi Dala-paardje, maar wel met 50% korting! We stappen de auto weer in en rijden 45 minuten lang langs mooie bossen en prachtige meren naar Fulufjället National Park. Met twee blaarpleisters, dikke sokken en strakgetrokken hiking boots gaan we het park in.

We beginnen met bij het Naturum, van daaruit kan je een route lopen van in totaal vier kilometer, dat is voor vandaag ver genoeg. Helaas is Naturum zelf dicht, want als je aan het einde van de route je vuilnis daar zou inleveren, dan kon je een echte Nature-pin krijgen. Uiteraard hebben we het alsnog onze vuilnis meegenomen weer, maar hebben we er niets voor gekregen. De route zou een gemakkelijke moeten zijn, want deze is rolstoelvriendelijk, maar al snel komen we erachter dat je dan als rolstoeler wel mee moet doen aan paralympische sport. We gaan uiteindelijk zo steil omhoog dat ik bijna voorover val. Het park is immens mooi en en overal zie je wel iets waar je verbaasd over kan zijn.

Na ongeveer twee kilometer lopen komen we uit bij Njupeskärs vattenfall. Met een enorm trappenstelsel kan je weer een deel afdalen, want we zitten we op ongeveer 768 meter hoogte. Rechts van ons is de enorme waterval te zien. En met een soort brug kan je lopen naar het uitkijkpunt waar je prachtige fotos kan maken. Hier hebben we even gezeten en genoten van de “herrie” die een waterval kan maken. Njupeskärs is de grootste waterval van Zweden met zijn 93 meter hoog en de grootste vrije val is 70 meter.

Continue reading “Fulufjället”

Om half acht staat de wekker, maar ik ben al iets eerder wakker, in mijn hoofd ben ik een taktiek aan het verzinnen om zo snel mogelijk de stuga weer aan kant te hebben. Ted wordt wakker door de wekker en ondertussen zet ik een bakje koffie, samen drinken we deze op de veranda op. Na de koffie beginnen we aan de “grote” schoonmaak. Eerst douchen en afwassen de laatste dingetjes, dan kan alles nog even in de grote droogkast om niet met natte handdoeken de auto in te hoeven. Tussendoor drinken we nog een laatste bak koffie en genieten we nog even van het uitzicht.

Nadat we bijna alles in de auto hebben staan gaat Ted met de stofzuiger door de kamertjes en haal ik even een dweil door de badkamer, wat is lang haar dan onhandig zeg, het is een hel ze allemaal netjes van de vloer te halen. Om half tien zijn we klaar en gaan we richting de receptie om de sleutels weer in te leveren. Tot ziens Säfsen!

Onderweg verbaast het ons hoe hoog de windmolens wel niet zijn. Ook valt het op dat de gevarenborden zoals bijvoorbeeld voor een scherpe bocht niet rood-wit zijn, maar het Zweedse blauw-geel. Omdat we over de “provinciale weg” rijden komen we langs allemaal kleine dorpjes.

We komen ook nog langs het aangeraden Siljansfors skogsmuseum, een openluchtmuseum waar onder andere een grote ijzersmelterij staat, helaas is het museum buiten het seizoen alleen geopend op vrijdag tot en met zondag. We mogen er wel nog even gebruik maken van het toilet.

Nadat we ongeveer een half uur verliezen door het opnieuw asfalteren van een weg, rijden we door naar Sollerön. Op het eiland in het meer zijn meerdere viking-graven gevonden. Daar aangekomen komen we er achter dat het ongeveer 3,5 kilometer wandelen is, helaas moeten we dit even aan ons voorbij laten gaan omdat mijn rechtervoet open ligt door een enorme blaar (op blaar). In het dorp is wel een plaatselijke supermarkt en is het tijd voor onze lunch: een kanelbulle. We zetten onze reis voort en gaan door Mora naar Nusnäs. In Nusnäs aangekomen gaan we naar een Dala-paarden werkplaats. Helaas gaan net alle ambachtslieden aan de koffie en kunnen we ze niet in actie zien. In het naastgelegen winkeltje laten we de geschilderde paardjes daar waar ze zijn, wat een boel geld durven ze daarvoor te vragen, 269 kronen voor een minipaardje van zeven cm hoog!

We besluiten Orsa voor nu over te slaan en direct richting Idrefjäll te gaan. We rijden een heel stuk langs de Österdalälven. Een enorme rivier met aan het begin/eind een grote dam. Bij de dam hebben we de auto even aan de kant gezet en genoten van het uitzicht. Kilometers en kilometers kom je niemand anders tegen, tot je weer in de buurt komt van een klein gehucht. Aan beide kanten van de weg heb je soms nieuw bos staan, soms oud bos en soms gekapt bos, maar bijna al het bos wat in Zweden staat wordt vroeg of laat weer gekapt.

Continue reading “Op naar Idrefjäll!”

Vanmorgen was ik wederom vroeg wakker, eerst tijd voor een bakje koffie. Ik ga buiten zitten met mijn boek maar besluit al snel om toch weer naar binnen te gaan, het is mij nog veel te koud. Binnen op de bank lees ik hoofdstuk na hoofdstuk en besef ik een tijd later dat het al bijna 10 uur is. Het lijkt me dan ook een mooie tijd voor Ted om wakker te worden.

We hebben samen een rustige ochtend in stilte met koffie en later een lekkere brunch. Na de brunch rijdt Ted nog naar de plaatselijke supermarkt en veel later dan verwacht komt hij terug met de helft van de boodschappen. Nadat we ons klaargemaakt hebben besluiten we naar de receptie te rijden en te vragen naar een mooie wandelroute. De dame achter de balie raadt ons de Mellansfallslederna trail aan.

Via de achterkant van het gebouw lopen we richting de “grote weg”. Zodra we deze hebben overgestoken zijn we direct in een dicht bos. De trail die we gisteren gelopen hebben was over natuurpaden, maar dit is echt helemaal door het bos. Door middel van grote rode kruizen die aan de bomen zijn bevestigd weten we dat we goed lopen. Niet veel later zien we door de bomen het grote meer Säfssjön liggen, wat is dit uitzicht adembenemend. Het “pad” leidt ons langs de oostoever van het meer. Na een heel stuk redelijk vlak terrein gaan we uiteindelijk steeds meer omhoog en dan te bedenken dat we straks ook weer ergens naar beneden moeten.

Na twee uur aardig doorlopen komen we uiteindelijk weer terug bij de auto. De zes kilometers welke wij eigenlijk zouden lopen zijn er uiteindelijk bijna acht geworden. Moe maar voldaan rijden we terug naar onze stuga.

De rest van de middag en avond blijven we binnen. Voor morgen gaan we weer een wekker zetten, de reis zal ons verder naar het noorden brengen.

Idrefjäll we komen er aan!

Na een heerlijk nachtje slapen worden we wakker rond 08.30 uur zonder dat er een wekker gezet hoefde te worden. Met een bakje Douwe Egberts koffie worden we langzaam aan echt wakker op onze veranda. Het uitzicht is verbluffend en ik voel me echt intens gelukkig. Wat een heerlijkheid om zo wakker te mogen worden.

Na nog een lekker bakje koffie gaan we terug naar binnen om de oven aan te zetten om te kunnen genieten van de afbakbroodjes. Ook hebben we heerlijke Wasa kaneel knäckebröd. Zelfs het op de hand afwassen ervaar ik niet als straf. We hebben de tijd en dus hoeft niets snel gedaan te worden.

Rond het middaguur zijn we klaar met het ochtendritueel en vertrekken we richting het dorp en gaan we een trailtje lopen. We kiezen voor een naturstig langs het aangelegde meer Mellansjön. Tijdens de wandeling lopen we over paden welke lijken gelegd op houten planken. De grond onder ons is hol en deint op en neer. Links en rechts groeien er rode en blauwe besjes, framboosjes en heel veel verschillende soorten mos. Wat is de natuur hier mooi en divers. Na anderhalf uur en heel wat stappen verder zijn we weer terug bij de auto. We hebben 3,5 Zweedse kilometers gelopen. We rijden nog even langs de plaatselijke super en halen daar een lekkere kanelbulle. Zodra we buiten zijn begint het te druppelen en onderweg terug naar onze stuga komt het met bakken uit de hemel. We zijn net op tijd terug en kunnen op de veranda genieten van een enkele flits, maar flink gedonder.

Terwijl het buiten hard aan het regenen is zitten wij lekker warm binnen en kunnen we op Ted zijn tablet alsnog de Formule 1 race kijken. Aan het einde van de race begint het weer aardig op te klaren. Na nog een bak koffie en iets afkoelen op de veranda zijn we minder rozig en besluiten we om nog even op pad te gaan. Fredriksberg is een dorp opgericht in de 18e eeuw en heeft zich toentertijd voornamelijk gericht op de industrie rond ijzererts en houtkap. Er staat aan de rand van Fredriksberg een oude papierfabriek. Nog voor de midzomer van 1972 bleek het niet meer rendabel om hier verder mee te gaan en werd de fabriek gesloten. Deze fabriek is grotendeels blijven staan, maar volledig verlaten en sommige delen zijn al overgenomen door de natuur.

Continue reading “Dag 1 Säfsen”

Vrijdagochtend, na een korte nacht vertrekken we nadat we het 500tje volgeladen hebben richting het noorden. Nog voor 10en rijden wij Duitsland binnen. Voor een groot deel van de rit rijden we langs de Nederlandse grens en kunnen we dus nog even genieten van de Nederlandse radio. De reis voert ons langs Bremen en Hamburg.

Onze eerste echte lange stop is net voorbij Hamburg op de A7. Rond half twee komen we een boze Duitser tegen op de snelweg die vond dat Ted niet snel genoeg aan de kant ging voor hem. In een echt moment van, ik denk, waanzin rijdt meneer zo met zijn auto tegen de onze aan. Ted weet de auto aan de kant te zetten en blijft aardig kalm ondanks dat meneer staat te schreeuwen tegen hem dat hij een kind achterin heeft zitten. Iets verderop is een Rastplatz en nadat meneer gekalmeerd is besluiten we daarheen te rijden. Even later arriveert de Polizei ook en nadat we beiden onafhankelijk van elkaar met de agenten hebben gesproken zijn de agenten eruit: meneer komt zijn excuus maken en geeft aan dat de agenten tegen hem hebben gezegd dat hij schuldig is aan het ongeval.

Een uur later rijden we geschrokken maar helemaal heel, op wat blikschade aan het 500tje na, door naar Denemarken. Bij de grens komen we in een polonaise van auto’s terecht en mogen we ondanks ons Nederlands kenteken zo doorrijden. Niet veel later maken we onze eerste stop in Denemarken en mag Mounia verder rijden. Dit keer nemen we niet de afslag naar Vejle, maar rijden we door naar Odense en verder. We komen over de Grote Beltbrug waar je voor nog geen twintig kilometer weg maar liefst 35 euro mag aftikken. Ondanks spitstijd kunnen we eigenlijk zonder problemen doorrijden richting Kopenhagen en zijn we rond zevenen in ons hotel. We eten even ergens iets en al voor tienen liggen we te slapen, want de wekker gaat morgen weer om zeven uur.

Continue reading “Onze heenreis”