Warm en klam worden wij wakker op de stille camping aan de Övre Frycken. We doen heerlijk rustig aan en nemen onze tijd om te genieten van het warme weer. Na een korte douche eten we wat bij de tent en gaan we na het middaguur pas op pad, de bestemming is Karlstad.
Biltema is als eerste aan de beurt. Het is wederom een enorme hal, met schappen en schappen aan spullen die je denkt nodig te hebben, maar niet nodig zijn. Uiteindelijk gaan we ook alleen maar weg met nieuwe haringen en een magnetische houder voor onze telefoons. De haringen zijn noodzaak, de telefoonhouder niet per se. Na een kort toiletbezoek gaan we weer richting de auto om de drukke weg over te steken na een nabijgelegen winkelcentrum. Het winkelcentrum biedt een beetje hetzelfde wat we in Nederland ook hebben. Hoogtepunt is wel de Akademibokhandeln, helaas zijn hier wel voornamelijk Zweedse boeken te vinden, maar dat maakt het niet minder leuk om hier rond te kijken.
In eerste instantie zouden we eigenlijk teruglopen naar de auto om vervolgens naar de ICA Maxi te rijden, maar we waren er binnendoor al eerder dan gedacht. Ze hadden hier een coole LEGO-plattegrond staan van de winkel waar we even bij gekeken hebben en ja hoor, de winkel was precies zo ingedeeld: de bloemetjes stonden bij de bloemen, fruit en groenten stonden zo ingedeeld, en dus was alles ook redelijk makkelijk te vinden. Met een nieuw joggingpak, het bonenspel, een zak döner en wat wraps vertrekken we weer richting de camping.
Na ongeveer een uur rijden komen we aan op de camping, waarna we nog lange tijd van het zonnetje kunnen genieten en doen het voor de rest van de dag rustig aan. We proberen het nieuwe spel uit en na een paar potjes pakken we toch weer even de kaarten erbij, toch maar iets gemakkelijks waar we niet zo over na moeten denken. Na een paar kopjes thee met wat lekkers erbij maken we ons klaar voor bed, morgen een nieuwe dag.
Gruvrundan vandringsled
Na nog een warme nacht, weliswaar zonder dikke lagen kleding aan, besluiten we dat we het aankomende nacht toch anders moeten doen. Al die extra dekens zijn hier niet nodig. Na een lekker kopje koffie lopen we naar de waterkant en ik besluit dat het tijd is om eens te voelen of het water heel koud is. Het water komt nog niet zo hoog en ik sta er tot net boven mijn enkels in. Dit is best te doen. Ik besluit iets verder het water in te lopen, waar ik eerst door een koude stroming heen ga maar vervolgens weer in warmer water terecht kom, ik sta er ondertussen tot mijn knieën in. Na lang twijfelen trek ik mijn badpak aan en besluit dat het tijd is om toch maar een stukje te gaan zwemmen.
Het water is super helder waardoor je gelukkig alles op de bodem kan zien, overal liggen stenen, maar daar waar ze niet liggen is het zand lekker zacht. Als ik lang genoeg stil sta zwemmen de scholen visjes om me heen. Pas bij 50 meter van de waterkant af komt het water tot halverwege mijn dijbeen, ik wil niet verder gaan omdat ik Ted anders uit het oog verlies. Ik was ondertussen ook al voorbij de laatste boeien. Koppie onder betekent hier dus op je knieën zitten en er gewoon voor gaan.
Ik sta lang met mijn armen in de lucht en vind het maar eng om mezelf nat te maken, toch doe ik het uiteindelijk maar en na wat gebibber en klappertanden ga ik ervoor. Ik neem een matige duik en kom uiteindelijk op mijn knieën te zitten, dit is echt zo lekker en ik blijf nog een hele tijd in het water spelen.
Terug aan de waterkant warm ik me op in de zon, ik voel me best wel fris na het zwemmen in het meer en dus besluit ik dat ik vanmorgen niet hoef te douchen. Ted gaat wel even douchen en hierna brunchen we met Zweeds platbrood.
Vandaag gaan we wandelen bij een oude kopergroeve, dit is nog wel een uur rijden. Het laatste stuk van de rit glibberen we over het steile grindpad, maar uiteindelijk zetten we de auto veilig op de parkeerplaats. We kunnen kiezen uit verschillende routes, maar besluiten om een gematigd pad te nemen van 3 kilometer lang langs een aantal hoogtepunten.
We besluiten het pad te nemen waarvan het eerste stuk recht omhoog lijkt te gaan, dan hebben we dit maar gehad. Dit stuk omhoog is langer dan gedacht en na tien minuten lopen kijken we elkaar aan en vragen we ons af waarom dit niet als “moeilijk” aangeduid staat. Het bos is redelijk vochtig van zichzelf waardoor we goed moeten uitkijken dat we niet van de grote rotsblokken of de dikke wortels afglijden. Jammer genoeg heeft Ted een korte broek aan, en wij beiden een T-shirt en dus voelen we elk takje, ieder vliegje op onze blote huid en zijn we continu bezig met van alles van elkaar af te slaan.
Na ongeveer een kilometer heuvelop komen we bij de eerste groeve uit. De ingang naar de mijn stond vol water, maar ietsjes verderop kon je goed naar binnen kijken bij een ingestort deel. Terwijl ik naar binnen klauter wijst Ted mij op de enorme breuken in het zogenoemde plafond. Na snel naar buiten te gaan besluit ik me er nog een keer aan te wagen om toch nog een foto te nemen. Na even rondgekeken te hebben besluiten we de weg weer te vervolgen en ja hoor, dat plafond met alle barsten is waar we nu overheen moeten. Even flink door stappen, maar wel met lichte voet, zijn we er aan voorbij en zien nu het meer waar we nu naartoe gaan al glinsteren in de verte.
Bij het meer aangekomen controleren we elkaar nog even op beestjes en lopen hier even rond. Er staan overblijfselen van de smeltovens, er liggen resten van dikke kabels van de oude kabelbaan, en er staat een bord met informatie over wat hier allemaal in een ver verleden heeft gestaan. Overblijfselen van de general store en de slaaphutten zijn wel te zien, maar voor ons niet uit elkaar te houden wat nou wat is. Na lekker aan het meer gezeten te hebben, en ook hier weer mooie stenen gevonden te hebben gaan we beginnen aan de terugweg.
Wat we allemaal omhoog gelopen hebben, moeten we ook nu weer omlaag en ook dit is oppassen geblazen. Na aardig doorstappen komen we bij de auto aan en nemen we nog een handje vol met snoepjes om nog wat energie te hebben voor nog een kleine wandeling naar een andere groeve.
De aangegeven 600 meter voelt eerder als een kilometer en het feit dat het alleen maar bergop is maakt het gevoelsmatig nog zwaarder, maar niet minder de moeite waard. De groeve hier is niet zo ingestort als de vorige en ook hier vind je overblijfselen van de industrie uit het verleden.
Het is na vijven als we de reis terug naar beneden maken, ondanks dat we naar beneden gaan weten we eigenlijk zeker dat de aangegeven 600 meter echt een leugen is. Bij de auto aangekomen nemen we nog een aantal slokken water en Ted kruipt voor het eerste deel achter het stuur. Ik vind het maar eng om ongecontroleerd met een schuivende auto het grindpad af te moeten. In het nabijgelegen dorp doen we nog even de boodschappen voor het avondeten en hier wisselen we van plek. Ted is verantwoordelijk voor de muziek en ik rij ons weer veilig naar de camping.
Met nog twintig minuutjes zon trek ik mijn badpak aan en loop weer naar de waterkant, het water staat iets hoger nu, maar na 20 meter besluit ik dat het zicht naar de bodem niet is wat ik wil dat het is en ga het water weer uit. Met alle rotsblokken en stenen op de bodem is het wel fijn als je zicht hebt, ook omdat het zo ondiep is. We besluiten maar meteen om ons om te kleden en met beide een lange broek aan genieten we nog even van de laatste zonnestralen en de warmte hier. Pas tegen achten eten we iets en niet veel later gaan we de tent in voor nog een keer het bonenspel en een paar potjes pesten. We zijn beiden erg moe en omdat we morgen vertrekken van deze camping gaan we op tijd naar bed.
Ik ben weer helemaal bij .ben blij dat jullie genieten.en wat een mooie omgeving!!!!
Wat een mooi verslag weer van fijne Scandinavische dagen! We zijn blij dat het weertje goed is voor jullie. Respect voor de zwemavonturen van Mounya. Bedankt voor het mogen meegenieten!
Groeten uit Putt’n van ons!