Gyllbergen

Vanmorgen ben ik dan eindelijk aan een nieuw boek begonnen, ik had uren de tijd. Om half elf kijk ik nog eens in de slaapkamer en gelukkig hoef ik Ted niet wakker te maken, maar ligt hij nog even lekker in bed het nieuws te lezen. Na een bak koffie op de veranda met een strak blauwe lucht zet Ted de oven aan en nog geen tien minuten later zitten we aan een heerlijk ontbijt met warme broodjes. Het belooft een mooie dag te worden.

Iets na enen vertrekken we als eerst richting Ornässtugan, volgens Mats, de eigenaar van de stuga waar wij in verblijven is dit wel de moeite waard, zeker ook omdat het ook te maken heeft met de Falu Gruva. Daar aangekomen is de locatie gesloten en staat het immense huis in de steigers, helaas, we kunnen er niet naar binnen. Wel hebben we nog even aan de waterkant gestaan om te genieten van het mooie uitzicht.

Na deze korte stop vertrekken we richting Gyllbergen, een natuurreservaat in vlakbij Borlänge. Onderweg zien we grijze wolken over de weg trekken, maar er vallen telkens maar een paar druppeltjes uit. We blijven hoop houden, zeker ook omdat er geen regen is voorspeld.

We rijden over een gravelpad en ik verbaas me met de hoeveelheid gravelpaden die Zweden telt, dat de meeste auto’s er nog zo goed uit zien. Het getik op de auto is niet om aan te horen. Na wat uren lijkt is eindelijk de parkeerplaats in zicht. Op het bord van het park zijn een aantal trails aangegeven, maar waar deze dan precies beginnen is nogal lastig te vinden. Na een klein stukje door moerassig gebied gelopen te hebben vinden we uiteindelijk het pad. Het is ook duidelijk dat het hier wel degelijk heeft geregend.

Na bijna een uur lang alleen maar bergop gelopen te hebben stoppen we uiteindelijk bij een grote boulder en kijken onze ogen uit. Wat is het hier ook mooi zeg! Je zou toch zeggen dat als je de ene boom en het ene besje een paar keer gezien hebt dat het dan wel klaar is, maar nee, nog elke keer ben ik verbaasd over het uitzicht en de natuur. We besluiten nog een stukje verder bergop te lopen, maar nog geen tien minuten later voelt Ted een druppel. Na even stil te staan en hem verbaasd aangekeken te hebben voel ik ook een druppel. Nu ook besluiten we nog even naar de dichtsbijzijnde boulder te lopen en daar nog even van het uitzicht te genieten.

Een halve minuut later komt het ineens met bakken uit de hemel vallen. We besluiten dan toch echt weer terug te keren naar de auto, want waar het niet al glad en drasserig was, zal het het nu wel snel worden. Met de vaart erin, maar met genoeg voorzichtigheid besluiten we af te dalen. Het voelt ondertussen alsof we onder de douche staan, zo hard is het aan het regenen. Zeiknat komen we bij een schuilhut aan maar als snel wordt het duidelijk dat het niet meer gaat stoppen met regenen. Terwijl Ted nog even staat uit te dampen (letterlijk! de damp kwam van zijn hoofd af) voel ik dat ik echt tot op mijn ondergoed nat ben. Ik wil terug naar de auto en het liefst eigenlijk naar een auto met stoelverwarming en een extra setje kleding.

Bij de auto aangekomen verlaten we samen met een heleboel andere mensen het terrein weer. De verwarming staat op zijn hoogst en we rijden linea recta weer terug naar onze stuga. Het is tijd voor een warme douche en een schoon setje kleding. Met een bakje koffie en mijn boek kruip ik weer op de bank tot het tijd is voor het avondeten.

Een snelle hap gaat er wel in en voor we het weten is het alweer half negen. Ik wil nog even naar de maxi ICA om eens in alle rust rond te struinen, want wat hebben ze hier toch speciale dingen in de supermarkt liggen. Na anderhalf uur en een tas vol lekkers op de achterbank rijden we weer richting Trollarudden.