Het volgende avontuur

Gisterenmorgen schrik ik wakker om half zeven. We weten niet wat we nog gaan doen, maar we hebben wel al een idee. We moeten vandaag sowieso de camping hier weer af, maar dat maakt niet heel veel uit. Ik maak Ted per ongeluk wakker als het mij uiteindelijk toch lukt om te regelen wat er geregeld moest worden.

Na veel overwegen besluiten we dan toch onze plannen door te zetten. De voorspelling voor Zweden zijn qua weer niet heel goed en we weten ook niet precies wat we nog precies willen doen allemaal. Nadat we de slaaptent zijn uitgekropen is daar ook opluchting. Het heeft niet meer geregend en de tent is helemaal droog. We kunnen deze zonder problemen inpakken.

Na twee koppen koffie zit de vaart er goed in en beide doen we onze uiterste best om een beetje op tijd te kunnen vertrekken uit Trollhättan. Terwijl wij de laatste dingetjes inpakken kijk ik nog één keer op Google maps en ik zie tot mijn schrik dat het niet 4 uur rijden is, maar 5 uur rijden is geworden. Dit betekent dat we aardig moeten doortrappen willen we redden wat we allemaal nog willen doen.

Terwijl Ted de auto naar de uitgang rijdt, ren ik naar de receptie om de douche-passen weer in te leveren. Shit, er is niemand bij de receptie en terwijl ik een aantal keer om het belletje druk komt er maar niemand. Ik had verwacht dat we nog voor onze douches moeten betalen, maar terwijl ik naar Ted schreeuw dat er niemand is, komt de dame van de receptie op d’r gemakje aangelopen.

Na de pasjes ingeleverd te hebben wacht ik geduldig tot ze me vertelt wat ik d’r nog verschuldigd ben, maar dan vertelt ze uiteindelijk dat we niet voor de douches hoeven te betalen en dat het zo goed is. Nu kunnen we eindelijk de weg op.

Ik neem voor het eerste deel van de reis de bestuurdersstoel in beslag. En met een vaart rijd ik de E45 af richting Göteborg. Dit terwijl Ted met man en macht op zoek is naar een nieuwe route waarbij we toch nog wat tijd kunnen besparen. Ik raas uiteindelijk over landweggetjes en door dorpjes en zo weten we de wegafsluiting te vermijden en zeer gestaag ziet het ernaar uit dat we toch nog op tijd op onze volgende bestemming kunnen aankomen.

Na twee uur rijden moeten we tanken en wisselen we weer van plek. We hebben met de nieuwe route en chronisch te hard rijden de tijd weer terug weten te brengen naar een kwartier minder rijden dan de normale 4 uur reistijd. Met een beetje trek komen we bij de waarschijnlijk laatste ICA Maxi aan van de vakantie. Hier slaan we een heleboel lekkers in voor de aankomende dagen en gaan daarna verder.

Iets naar drieën lopen we de ICA uit en vervolgen we onze weg. We zijn beide reuzeblij dat alles goed is gegaan en rijden naar de ingang van onze bestemming voor vandaag. Hier printen we bij de paal onze pasjes uit, maar helaas, die van Ted is ongeldig. Ik ren de auto uit en loop naar een medewerker. Hier kan ik gelukkig nieuwe pasjes krijgen zonder dat ik mij hoef te legitimeren of dat Ted zijn gezicht ook maar hoeft te laten zien. Toch een beetje gek.

Na nog een tijdje wachten mogen we dan eindelijk weer een stukje verder en zodra we de auto hebben geparkeerd gaan we aan de gang. We pakken de nodige spullen uit de auto en gaan naar onze kamer. Hier eten we wat lekkere zoete broodjes van de ICA. Blij dat we het allemaal gered hebben rusten we hier dan eindelijk uit. Na een paar potjes pesten zijn we beide zo moe dat we redelijk snel in slaap vallen. We worden uiteindelijk pas zes uur later weer wakker.

Een verfrissende douche later en dan is het eindelijk zo ver. Ted zijn verjaardag is net begonnen en deel twee van ons avontuur kan dan eindelijk beginnen. We eten nog een zoet broodje van de ICA en gaan dan weer naar de auto.

We rijden het terrein af en vervolgen onze weg. Dit keer neemt Ted het eerste deel van de reis op zich en neem ik de navigatie op mij. Google wil ons bijna 60 km laten omrijden voor 3 minuten minder lang rijden, hier ben ik het niet mee eens. Na anderhalf uur neem ik het stokje weer van Ted over en zijn we op de door mij gekozen route uitgekomen, we tanken nog even en gaan dan weer door.

Na twee uur sturen en twee blikjes energiedrink komen we ergens op een afgelegen plek aan en nemen hier nog even een korte pauze. Ook hier kunnen we nog even tanken en dat doen we dan ook. Beter een volle tank, dan ergens zonder benzine zitten. Ik ben toe aan een toiletbezoek, maar het zit ons niet mee, om dit soort tijden is het natuurlijk ook niet gek dat alles dicht is.

Ted rijdt nog 45 minuten tot we eindelijk een toilet tegenkomen, maar zodra ik de deur opentrek schrik ik weg. Een roedel verwilderde honden hadden het waarschijnlijk schoner achtergelaten. Ted wil er toch ook nog even een blik op werpen vanwege mijn -volgens hem- overtrokken reactie, maar ook hij schrikt weg. In de auto ontsmetten we ons goed met heel veel handgel en gaan uiteindelijk op zoek naar een volgend toilet.

Twintig minuten later vinden wij deze uiteindelijk. Ik ben superblij als mijn blaas weer geleegd is en ik leef helemaal weer op. Tijd voor het laatste deel van de rit. We hoeven nog maar drie kwartier te rijden.

We rijden Dronten binnen en even later ook de straat in, Ted rent naar binnen om de sleutel van de Leaf te halen en zodra hij onder de carport vandaan is, zet ik het 500tje op d’r plek. Veilig weer thuis. Zoals al eerder aangegeven was het weer voor de komende dagen in Zweden niet al te best. Het hotel waar wij naartoe wilden was bijna €250 euro duurder dan vorig jaar en dat hadden we er allebei niet voor over. Vanavond eten we lekker pizza op de bank voor Ted zijn verjaardag en de komende dagen doen we nog even lekker rustig aan.