Laganland Älgpark

We kunnen maar moeilijk opstarten vanmorgen. We willen wel wat gaan doen, maar elke keer verzinnen we weer iets waardoor we het nog even kunnen uitstellen. Ik ben lekker mijn nieuwe boek aan het lezen en Ted is iets voor zichzelf aan het doen. Dat het buiten grijs is en hard aan het regenen is helpt ook niet mee. Elk excuus om nog even niets te doen grijpen we dan ook aan. Om half twee zijn we eindelijk klaar met uitstellen en gaan we de deur uit. Het regent nog steeds en het lijkt er niet op dat het nog gaat veranderen.

Google stuurt ons weer via een weg waarmee we maar liefst drie minuten kunnen besparen, maar het kost ons uiteindelijk een paar minuten meer om over de grindweg met gaten zo groot als het 500tje te rijden naar de provinciale weg. Eenmaal op de provinciale weg begint het zo hard te regenen dat ik niet denk dat het nog beter gaat worden en de moed zakt me een beetje in de schoenen. Als we dan ook nog met 90 kilometer per uur door diepe plassen gaan ben ik even bang dat we alsnog gaan omkeren. We hebben vandaag op de weg zo een beetje alles tegen. De snelweg waar we ook nog over moeten is voor een heel groot deel gedeeld met de tegenliggers vanwege wegwerkzaamheden. Bijna op plaatst van bestemming komen we ook nog iemand (ook een vakantieganger) tegen die denkt dat het handig is om op de afrit van de snelweg te keren, echt, sommige mensen zijn werkelijk te dom om te poepen.

Door een enorme souvenirwinkel komen we bij de kassa. Als wij geen elanden in de vrije natuur tegenkomen, gaan wij wel naar ze toe in een park. We gaan door een deur en we komen in een ruimte waar beide onze ogen direct reageren op de hangende vachtjes van geschoten elanden. Snel maar naar buiten via de volgende deur om de elanden te zien rondlopen. Buiten aangekomen worden we nog even gewezen op de afstand welke je tot elkaar moet houden vanwege de coronamaatregelen. Het is hier helemaal leeg op een groepje mannen na. We zien in de verte een aantal elanden liggen, maar meer doen ze ook eigenlijk niet. Ze zijn voornamelijk aan het liggen, ook reageren ze niet op het typische hondenfluitje en niet op het pst pst pst wat je roept naar een kat voor aandacht. Je ziet de oren draaien, maar opstaan of bewegen doen ze weinig. Wij kijken in het verblijf van de eland-koeien en naast de twee koeien zijn er ook twee eland-kalfjes. De drie mannen die er ook rondlopen krijgen het toch voor elkaar om een kalfje op te laten staan en beide zijn we heel enthousiast, maar te ver om het goed te zien.

We lopen om het eland-koeien verblijf om naar het eland-stieren verblijf. Wat is dit een ander gezicht zeg! Er ligt een enorme eland met een gewei waar je ‘U’ tegen zegt. Ook ligt er een eland-stier met een fluweelgewei en er ligt een eland-stier die nog middenin het proces zit om het fluweel van zijn gewei af te krijgen. Van de groep eland-stieren af ligt in dit verblijf ook nog een eland-koe en een eland-kalfje en na heel veel aanmoediging en gekke bewegingen besluit dit kalfje op te staan. Na nog wat bemoedigende woorden geef ik het uiteindelijk op, opstaan was tot daar aantoe, maar dan ook nog een aantal stappen zetten, dat zit er niet in. We lopen verder om het verblijf heen en kijken nog even naar de andere eland-koeien en kalfjes en besluiten dan weer terug te lopen en ook maar net op tijd. Moeder-eland is ook opgestaan en heel vluchtig mag eland-kalf eten. Met een aantal zuchten en gemor is ze het zat dat wij er zijn en gaat met heel moeizaam weer liggen, eerst door de voorste knieen, dan door de achterste en daarna gooit ze langzaam d’r lijf opzij. Ik probeer nog even met een aantal gekke dansje de aandacht te vragen van de eland-stieren, maar behalve een draai van de oren, negeren ze ons volkomen.

Omdat het regent en de elanden er niet veel zin in hebben gaan we terug naar binnen om alle informatie die wij kunnen vinden over de elanden in ons op te nemen. We leren veel en ik ben voornamelijk onder de indruk van de enorme geweien. Alleen eland-stieren krijgen een gewei en die valt elk jaar af in de lente. Ongeveer een maand later begint de groei van een nieuw gewei en in juli is het nieuwe gewei volgroeid. In augustus sterft de fluweellaag af proberen ze deze door gebruik van bomen en stenen van het gewei af te halen. Hierna moet deze nog iets uitharden en daarna is het tijd om te laten zien door flinke gevechten met andere eland-stieren wie er sterk genoeg is voor nageslacht. Dit gebeurt elk jaar opnieuw. Na ongeveer twintig minuten lopen we beide bijna tranend de ruimte uit.

Na het rondje door de souvenirwinkel lopen we weer naar buiten en binnen een aantal seconden komt het weer met bakken uit de hemel. We trekken een sprintje naar de auto en bij het bijgelegen tankstation zetten we de auto nog even onder het afdakje om onze jassen uit te trekken en maken we van de gelegenheid gebruik en gooien het 500tje ook nog een keer vol. We rijden voor een groot deel terug over de weg waar we ook over gekomen zijn, maar de “snellere” route nemen we dit keer maar niet. Hoe dichter we weer bij onze stuga komen hoe blauwer de lucht en als we vlakbij zijn stop het met regenen. Gezien dit nog onze kans is vraag ik Ted om nog een stukje door te rijden. Na een kwartiertje rijden stoppen we net voor een bruggetje en we horen water naar beneden kletteren. We gaan een kijkje nemen en vinden een openstaande dam. Als we aan de andere kant over de reling kijken zien we een oud gebouw staan. We besluiten via de achterkant van het gebouw naar beneden te lopen en na het opentrekken van een van de deuren zien we dat het hier echt volledig is verlaten. Er is niets interessants te zien dus besluiten al snel weer te vertrekken. Het blijkt dat hier een oude smelterij heeft gezeten die goed gebruik heeft kunnen maken van flinke waterstroom vanuit het bovenliggende meer.

Terug bij de auto stuur ik Ted nog twee locaties door, een voor een runesteen welke naar Hok is verplaatst voor 1650 en de andere locatie is voor een dommarring. Beide zijn ze niet heel indrukwekkend, maar wel interessant om even te zien. Nu gaan we echt terug naar de stuga en genieten we in alle rust van onze avond.